Цас цавцайн унажээ. Үүлс хөшилдсөн Рицюкагийн оргил энэ цасанд дарагдан намхан болсон мэт. Эцэст нь Гамаэрын уужим саруул хөндий дун цагаанаар эргэлдэж, нэлэнхүйдээ зузаан цасан хучлагаар хучигдав.
Умрын эрчит салхи шуурганд навчис унаж, модод нүцгэрээд, хаашаа л харна хаа нэг цас мөсөнд хучигдсан мод ёрдойх мэл цагаан тал цэлийнэ. Үд дундын нимгэн шаргал нарны зөөлөн илч хөрсөнд үл шингэнэ.
Чонон сүрэг салхины дор байрласан эрээн тарлан хонхорт унтаж байлаа. Өдөртөө нүүр нүдгүй шуурах цасан шамрагаас хоргодохдоо хөндийд гарч ан хийнэ. Гэвч олз омог муутайхан. Аргал угалз, зээр бөхөн, бугын сүрэг хаа нуугдсаныг бүү мэд. Цавцайн цэлийх цагаан талд амьтны мөр хаа нэг таарахад сүргээрээ өдөржин хойноос нь мөшгивч дээрээс цас малгайлан орж, угаас ялгахад бэрх болсон зам харгуйг үгүй хийнэ. Чонон сүрэг өөрийн эрхгүй өлсөж ундаасав.
Хэдэн өдрийн турш өл мөлхөн явах нь хэвийн үзэгдэл боллоо. Зылань өлссөөр ходоод нь нуруундаа наалдсан мэт санагдана.
Шөнөдөө хааяахан умрын салхи жихүүцүүлнэ. Тэгэхэд үс нь сөрвийж, дөнгөж төрсөн бэлтрэг аятай сүргээрээ дуу дуугаа авалцан улилдана.
Амь зуухад улам бүр төвөгтэй болсон ч Ланьхунь өдрөөс өдөрт өсгөлүүн болж, хөх сортой өтгөн үс нь мөнгөлөг цасанд гилтгэнэн гялалзана. Бие бялдар нь өсөхийн хэрээр булчин шөрмөс нь товойж, өлсөхийн эрхэнд улам бүр догшин авиртай болно. Хоолонд хомхой нүдэнд нь ган төмөр мэт хүйтэн оч үе үе сүүмэлзэх агаад өвлийн адаг сар гарахад нас бие гүйцсэн эр чоноос барагтай бол дутахааргүй өсгөлүүн болжээ.
Зохиолч: Шэнь Шиси
Хуудас: 194
